Wydaje mi się, a nawet jestem tego pewny, ze prawda w sztuce nie jest zgodna z prawdziwością życiową.
Materia uznana w życiu za nienobliwą, niskiego gatunku i nieprawdziwą może odkryć w sztuce nieznaną dotychczas prawdę.
P u s t k a życiowa oznaczająca Najniższe Rejony działania ludzkiego staje się ważnym właśnie elementem sztuki.
Dzieło sztuki wywodzące się z pojęcia wraku fascynuje mnie szczególnie.

Tadeusz Kantor, Pojęcia mylące

W Pojęciach mylących, istotnym tekście stanowiącym punkt wyjściowy i wspólny mianownik tegorocznego cyklu warsztatów teatralnych, Tadeusz Kantor dokonuje ważnej rewizji, czy korekty, rehabilitując pojęcia imitacji, naśladownictwa, udawania, atrapy i wraku.

Na wstępie warsztatów rozpatrzymy – teoretycznie i w praktyce scenicznej – wszystkie te terminy, ale nasze eksploracje skupią się zwłaszcza na pojęciu udawania, dotyczącym gry aktorskiej i związanym z ideą pustki, oraz na pojęciu wraku, odnoszącym się do przedmiotu lub maszyny scenicznej i związanym z ideą pamięci.

Niewykluczone, że obcując w ten sposób z językiem i poetyką teatralną Tadeusza Kantora, zmierzymy się także z istotnym pytaniem: czy kantorowskie materie Najniższej Rangi są nadal takie same, czy też w dzisiejszym świecie „surowce najpodlejsze” zmieniły swoje oblicze?

http://www.news.cricoteka.pl/warsztaty-ludmily-ryby/