Tytuł wystawy to świadome nawiązanie do opowiadania Jarosława Iwasz­kiewicza, w którym pisarz porusza odwieczny temat sensu życia i nieuchronności śmierci. Mimo, iż można odnaleźć w nim zachwyt nad kształtem świata i istnienia, opowiadanie podszyte jest pesymi­styczną wizją wywie­dzioną z egzysten­cjalnej filozofii. W przeci­wieństwie do niego, artystka chce dać nam nadzieję, iż ów Serenity, a więc stan pogody ducha jest możliwy. W obrazach chce ujawnić nadzieję, że miłość może przezwy­ciężyć śmierć.
Jedynymi postaciami ukazu­jącymi się w pracach są artystka oraz jej ojciec, przed­stawieni w rzeczy­wi­stości pełnej geome­trycznych bądź abstrak­cyjnych kształtów, obrazu­jących nadna­turalne kosmiczne siły nadające kompo­zycjom kierunek. Są one symbolami stanów ducha, na płasz­czyźnie których rozgrywa się osobista relacja artystki z ojcem. Dzięki nim również prezen­towane prace nabierają uniwer­salnego znaczenia.
W cyklu relacja dwóch osób oraz konfrontacja artystki ze śmiercią ojca, staje się punktem wyjścia do rozważań o istnieniu. Ważnym motywem tej relacji jest dotyk jako nośnik uczuć przeka­zy­wanych z pokolenia na pokolenie. Dzięki gestom miłość może trwać.
Karolina Oczkowska

Cykl pokazywany był na przełomie lipca i sierpnia 2015 w Żywej Galerii przy Artbistro Stalowa 52 na warszawkiej Pradze. Został jednak powiększony o kilka nowych obrazów, które wraz z poprzednimi będą prezentowane teraz w Krakowie.

Podczas wernisażu reczital Emilli Żurek.


wystawa czynna od 3 grudnia 2015 do 5 stycznia 2016
od poniedziałku do piątku, w godz.: 11–17
lub w innych terminach po wcześniejszym umówieniu się
(12 422 19 55 (19),
www.galeria.lamelli.com.pl, galeria@lamelli.com.pl


Joanna Róg-Ociepka – absol­wentka ASP w Krakowie, (ukończyła wydział Malarstwa, dyplom zatytu­łowany Samotrzeć obroniła u profesora Jacka Waltosia), stypen­dystka we francuskiej artystycznej szkole wyższej ESBA w Dijon. Należy do ZPAP okręgu krakow­skiego. Współ­pracuje z Fundacją Sztuki Nowej Znaczy Się i Teatrem Nowym z Krakowa. Od 2010 roku prowadzi pracownię artystyczną FRESCOARTE, w ramach której tworzy i wykonuje malowidła, freski i murale dla osób prywatnych i instytucji. W malarstwie interesuje ją wrażenie cykliczności czasu i nakładanie się wydarzeń z przeszłości na teraź­niejszość. Momenty krańcowe: końca i początku oraz momenty przejścia: zapętlenia czasu i zdarzeń. Jak sama podkreśla: To emocje tworzą człowieka, a moje postaci chcą mówić z obrazu o kondycji swojej i odbiorcy. Wzmacniam stan mojej postaci poprzez synte­tyczne tło na szarym podobraziu. Szarość to zarazem symbol powietrza i przestrzeni. Pragnę, aby moje dzieła wciągały, niepokoiły, zmuszały do refleksji i inspi­rowały.